Hoe komen de zorgvakanties op IJsselvliedt?
Eigenaren
Het buitengoed, landgoed en landhuis IJsselvliedt is al eeuwenlang in het bezit van verschillende notabele families uit de omgeving van Kampen en Zwolle.
De laatste bewoners waren Johan Paul graaf Van Limburg Stirum (1873-1948) en zijn echtgenote Jonkvrouw Catharina Maria Rolina van Sminia. (1875-1955)
De graaf en de gravin, hadden geen kinderen. Echter kinderen is wat ze liefhadden. De neefjes en nichtjes waren altijd welkome bezoekers geweest op IJsselvliedt. Een thuis voor iedereen. In hun nalatenschap is dit voor iedereen werkelijkheid geworden. Testamentair was er vastgelegd, dat het Landgoed IJsselvliedt over moest gaan naar een stichting die in 1955 in het leven werd geroepen. De Stichting IJsselvliedt.
Het bestuur heeft een begin gemaakt aan het in stand houden van het landgoed en het huis. De inkomsten uit het landgoed werden besteed aan het beheer van het landgoed en aan weldadigheid, zoals in de statuten van de stichting is vastgelegd.
Contractpension IJsselvliedt
Vanuit de “geest” van de statuten van Stichting IJsselvliedt werd het landhuis “symbolisch” verhuurd aan het Ministerie van C.R.M., dat in IJsselvliedt Indische Nederlanders onderbracht die in het jaar 1950 bij de soevereiniteitsoverdracht van Nederland aan Indonesië er de voorkeur aan hadden gegeven naar Nederland te gaan.
Het huis werd, zonder veel afbreuk te doen aan zijn oorsprong, hiervoor ingericht. Zo’n twintigtal Nederlands– Indische, overwegend oudere dames, spijtoptanten, die in 1950 de Indonesische nationaliteit hadden aangenomen en daar later, door de omstandigheden gedwongen, spijt van kregen, namen hun intrek in “Huize IJsselvliedt”. De dames werden goed verzorgd op IJsselvliedt, maakten vele uitstapjes en bleven zo’n 13 jaar het huis bewonen.
Het Nederlandse Rode Kruis
In 1972 trok het huis de aandacht van het Nederlandse Rode Kruis die plannen had voor een vakantieproject voor chronische zieken en gehandicapten. Door een zeer grote gift van een welgestelde dame in het zuiden des lands is het landhuis opgeknapt en zoveel mogelijk aangepast aan haar nieuwe doelstelling. Als vakantiehuis van het Rode Kruis heeft IJsselvliedt alleen maar meer naamsbekendheid gekregen. Een statig 18de -eeuws landhuis en een aan alle eisen voldoend vakantiehuis voor chronische zieken en gehandicapten. Het zijn twee aparte werelden. Niets is minder waar. Geen vergane glorie, maar een huis met een bestemming die past bij de voorwaarden in de geest die de graaf en gravin van Limburg Stirum ooit stelde: een bestemming met een maatschappelijk nut.
De eerste jaren gebruikte het Rode Kruis het huis, zoals ze dit aangetroffen hadden. Er waren grote zalen waar mannen en vrouwen apart in sliepen. De overwegend colonneleden van de afdelingen van het Rode Kruis leverden de vrijwilligers. In “witte uniformen” werden de mensen verzorgd. Maar niet voordat de colonneleden eerst in hun Rode Kruis uniform, acte de présence hadden gegeven bij de vlaggenmast voor het huis, daar waar de Rode Kruis vlag ten top werd gehesen. Na afloop van de week was er een eindceremonie en werd weer “geüniformeerd” de vlag gestreken.
Dit onder toeziend oog van de heer en mevrouw Kuiper. Herman Kuiper was directeur en Mieneke Kuiper droeg als gastvrouw, zorg voor de dagelijkse organisatie en uitstapjes. Deze bestonden meestal uit wandelingen door de tuin en het landgoed.
Niet lang daarna werden de posten verwisseld. De heer Rohling werd directeur, bijgestaan door Hennie Monster (gastvrouw/verpleegkundige). Gezien de complexheid van de gasten, was een verpleegkundige geen overbodige luxe geworden.
In 1978 kwam als directeur Magda Thielens, samen met haar man Frits Thielens. Mevrouw Thielens was tevens gastvrouw/verpleegkundige en bijzonder lief en belangstellend voor alles en iedereen. Meneer Thielens deed de administratie. Hij was zeer introvert en sprak zelden met iemand. In hun tijd (in de winter van 1978 – 1979) werd de oude “Oranjerie” omgebouwd tot een riant recreatieverblijf voor de op het landgoed verblijvende gasten. In het voorjaar van 1979 werd voor de hoofdingang van het land- huis een ruime visvlonder gebouwd, die volledig aangepast is voor gebruik voor rolstoel gebonden gasten. In de winter van 1979 – 1980 heeft een grote verbouwing plaatsgevonden van de begane grond, waardoor deze nog beter was aangepast aan het verblijf van gehandicapte, mindervalide gasten. Het spreekt voor zich dat de oude stijl van het landhuis zo goed mogelijk werd ontzien.
In 1981 werd de heer Henk Tenthof van Noorden aangesteld als nieuwe directeur van “Huize IJsselvliedt”. Samen met zijn echtgenoot Marianne (gastvrouw / verpleegkundige) werd er vaart gezet achter een nieuw beleid, waarin “vakantie” centraal stond. Henk Tenthof van Noorden toonde zich als een echte bouwkapelaan. In zijn tijd heeft het landhuis en de omgeving veel verbouwingen en veranderingen ondergaan en dat alles met de doelstelling, dat de gasten het nog beter naar hun zin kregen. Al in 1982 werd begonnen met de verbouwing van de eerste en de tweede etage, waardoor de slaapkamers van de gasten en de vrijwilligers werden aangepast aan de toen geldende eisen en normen van verzorging. Zalen werden 2 of 3 persoons kamers en er kwam een uitbreiding van aangepaste sanitaire voorzieningen. Ook werden enkele magazijnen, ruimten voor de verpleging en een kapsalon ingericht. De heropening werd gedaan onder het toeziend oog van niemand minder dan Prinses Margriet, Prinses van Oranje- Nassau en vicevoorzitter van het Nederlandse Rode Kruis.
In 1987 is het koetshuis onder handen genomen. Dit werd volledig gerenoveerd zonder het authentieke uiterlijk te verliezen. In het koetshuis zijn een magazijn, een schoonheidssalon en een sauna ondergebracht.
In 1992 werd de keuken verbouwd met een nieuwe aanbouw, bestaande uit een kelder met personeelsruimtes, restaurant en nieuwe gastenkamers met een eigen aangepaste badkamer met toilet. In 2005 kwam de aannemer weer om deze zelfde kelder en het restaurant uit te bouwen voor wat het nu (anno 2022) is. Tot slot is er een tweede vlonder gekomen, met een hellingbaan, aan de linkerkant van het huis. Van hieruit kunnen er kanotochten ondernomen worden over de grachten van het Landgoed. Door al deze verbouwingen verdient het landhuis IJsselvliedt eigenlijk wel het predicaat vakantiehotel met een 5 sterren classificatie.
Stichting Groepshotel IJsselvliedt
In 2014 is de exploitatie van het huis in handen gekomen van de PSDV (Protestantse Stichting Diaconaal Vakantiewerk). Deze hebben van Huize IJsselvliedt een aparte stichting gemaakt. Stichting Groepshotel IJsselvliedt. Dit onder het bezield management van mevrouw Mattie Merkus, die deze functie tot mei 2017 heeft uitgevoerd en de veranderingen van het Rode Kruis naar een zelfstandig hotel onder de PSDV in goede banen heeft geleid. Ginette Wieggerink is de huidige manager van groepshotel IJsselvliedt. Een huis waar niet alleen regulieren chronisch zieken en gehandicapten op vakantie kunnen, maar ook zelfstandige groepen en organisaties. Nu kan men zonder meer stellen, dat deze stichting thans beschikt over een stijlvol, doch zeer geriefelijk vakantiehuis, dat uniek is gelegen in een grote tuin met daaromheen het bos, dat de oudheid van dit gebied nog uitademt en soms sprookjesachtig aandoet.
1972-2022
Al 50 jaar vinden er bijzondere vakanties plaats op IJsselvliedt. IJsselvliedt is als een warme mantel die om je heen geslagen wordt. IJsselvliedt is een huis vol liefde voor elkaar. IJsselvliedt is een huis met een lach en een traan.
Of zoals het gedicht luid bij dit jubileum:
IJsselvliedt.
Zorg, liefde, aandacht,
een lach, een vriendelijk woord
vrijwillige omarming
genieten, ongestoord.
50 jaar vakanties
zijn redenen tot feest
ervaringen herkenbaar
voor wie er zijn geweest.
Jessica Winter
